یادداشتی بر وجوه تاریخی و مهم فیلم یتیم خانه ایران

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

 

یادداشت زیر در «نقد سینما» منتشر شده است و آن را بازنشر می‌کنم.

فیلم‌نامه فیلم نقص‌هایی دارد، اما بازسازی تاریخ و از آن مهم‌تر پرداخت به چنین موضوعی اهمیت زیادی دارد و فیلم را برجسته می‌کند.

توجه به موضوعی که در آستانه‌ی صد سالگی قرار دارد و تا امروز جز کتاب «قحطی بزرگ» دکتر «محمدقلی مجد» و یک کتاب خارجی و چند گزارش در روزنامه‌های آمریکایی، چیزی از آن در رسانه‌ی داخلی و خارجی نبوده است، مهم‌ترین ویژگی فیلم است. فیلم در یادآوری این موضوع به بیننده و همراه کردن مخاطب با دردهای آن دوران موفق عمل کرده است و این مسئله باعث شده تا ارزش نقد داشته باشد.

 

برعکس بعضی که «صرفا» فقط برای کمک به فلان جبهه یا حال‌گیری از جبهه‌ی دیگری از فیلمی حمایت کرده، آن را بالا برده یا پایین می‌برند، خیلی به حمایت از هر فیلمی اعتقاد ندارم. مثلا «دلبری»، «رسوایی 2» و... ارزش دیدن ندارند، اما «یتیم خانه ایران» فیلمی است که ارزش دیدن دارد. پیشنهاد می‌کنم ببینید.

 

متن یادداشت در ادامه مطلب

سیانور، کیمیاست...

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

 

سیانور، کیمیاست...
📝 یادداشتم درباره‌ی فیلم «سیانور» در «نقد سینما»

 

⭕️ «سیانور» بهروز شعیبی را باید دید. فیلم خوش‌ساختی که از دل تاریخ معاصر، «مجید شریف واقفی» را بیرون کشیده و زندگی و نحوه‌ی ترورش را به تصویر می‌کشد. شعیبی آن‌ همه جسور است که بدون ترس به سراغ منافقین برود و از رویارویی با آن‌ها واهمه نداشته باشد. او خوب دانسته فضای دراماتیک و یک رویداد تاریخی را چطور در کنار هم ترکیب کند.

⭕️ برخلاف فیلم دیگری که امسال با موضوع منافقین ساخته شد، سیانور مخاطب را خسته نمی‌کند. تاریخ را دست‌مایه‌ی حرف‌های دست چندم قرار نمی‌دهد و از همه مهم‌تر، تاریخ یک سازمان تروریستی را در یک رویداد عشقی گم نمی‌کند. شاید بزرگترین ویژگی سیانور همین باشد که به بهانه‌ی جذب مخاطب، تاریخ را در یک داستان عشقی حل نکرده است. سازمان مجاهدین، همانی است که باید باشد، صمدیه لباف، تقی شهرام و شریف واقفی نیز همانند. اگر این فیلم و فیلم‌هایی از این دست را در سینمای ایران کم می‌بینیم، به خاطر عدم جسارت کارگردان‌ها و از آن مهم‌تر دم دستی بودن فیلم‌سازی نئورئالیستی است.

 

telegram.me/MovieReviewMag

ماهیت سینما

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

 

آیا سینما ماهیتا الهی است؟ یا ماهیتی شیطانی دارد؟

ممکن است این اولین سوالی باشد که در مواجهه‌ی با سینما در ذهن ما شکل گرفته باشد. این سوال خصوصا در ذهن امت حزب‌الله بیشتر شکل می‌گیرد که آیا می‌توان سینمای دینی داشت یا سینما ابزاری است منحصرا شیطانی و ساخته‌ی دست شیطان اکبر.

اگر سینما را یک رسانه در نظر بگیریم، جهان تکنولوژیک غرب که بنیان‌گرفته از تفکرات مک‌لوهان است، رسانه را نیز یک پیام می‌داند. پس رسانه خلاصه‌ی یک پیام است و این پیام هر چیزی است که سینما قصد دارد به مخاطب خود القا کند.

اگر نگوییم وحی به پیامبران خود نوعی از پیام است، ید بیضای حضرت موسی علیه‌السلام که در آن عجایب جهان نمایان می‌شد و خصوصا محاریبُ التماثیل حضرت سلیمان علیه‌السلام همان چیزی است که نوعِ تکنولوژیک آن در قرن بیست،‌سینما نام گرفته است.

محاریب التماثیل حضرت سلیمان علیه‌السلام را نیز می‌توان در نوع خود به سینمایی تشبیه کرد که بیننده‌ی او با دیدنش به عظمت بیشتر جهان ساخته‌ی پروردگار و درک بیشتر ماهیت اشیاء، انسان‌ها و تاریخچه‌ی آدمی آشنا گردد و پیامِ سینمای حضرت سلیمان، بنیان گرفته از عقل دینی و معرفتی است.