سینما- سال 1919

بسم الله الرحمن الرحیم

 

سال 1919 میلادی.

تنها یک ماه از پایان جنگ جهانی اول گذشته.

جنگی که نهایتا حاصلش هیچ است. نه متحدین شکست خورده این میدان بودند و نه متفقین پیروز آن.

اگر قرار باشد برای جنگ چهار ساله کشور پیروزی تصور شود، یقینا «آمریکا» برنده این میدان است.

با وجود اینکه سینمای فرانسه از سال 1913 و به دلیل ورود بیش از حد فیلم‌های آمریکایی و البته ایتالیایی دچار ضعف شد، به گونه‌ای که در برابر هر یک متر فیلم فرانسوی، پنج متر فیلم آمریکایی وجود داشت، اما جنگ جهانی اول عامل اصلی پیشتازی آمریکا در عرصه‌ی «سینما» شد.

ایالات متحده سه سال از جنگ را با حاشیه‌نشینی گذراند تا در سال چهارم پیروزمندانه به جنگی که هیچ ارتباطی با او نداشت وارد شد.

ورودی که سربازان جنگی و سلاح‌های نظامی یک طرف آن بودند؛ طرف دیگر سینما بود.

آمریکا فرصت را غنیمت شمرد و در سال‌های جنگ گوی سبقت در عرصه سینما و فیلم را از رقیبان اروپایی‌اش ربود.

 

تجمع بازیگران در سال 1919 در شهر نیویورک سیتی

آب در آسیاب داعش نریزیم

بسم الله الرحمن الرحیم

 

نوشته‌ی زیر برداشت‌های 5 روزه من از اخبار حول محوریت داعش و عراق است که بخش عمده‌ی آن در ذهنم بود، قرار گذاشته بودم چند روز تحقیق بیشتری کنم و بعد بنویسم، با خواندن نوشته‌های بسیار خوب تنی چند از فعالان جبهه جنگ نرم کامل‌تر شد. 

 

نام داعش این روزها خیلی روی زبان‌ها افتاده است. هرچه این گروهک تروریستی در وقایع سوریه بین مسلمانان منفور بود، با اقدام‌های تروریستی علیه عراق منفورتر شده است و این را با کمی جستجو در فضای مجازی و نگاهی به سایت‌های اجتماعی می‌شود فهمید.

اما آنچه نگارنده در این مطلب قصد دارد بگوید، نوع مواجهه نرم با داعش و اقدامات این گروهک تروریستی است.

حمله‌ی داعش به دولت عراق فرصت بسیار خوبی برای اتحاد بین شیعه و سنی است. اتحادی که در جنگ‌ سوریه نیز به این شکل امکان انجام آن نبود. 

مصباح یزدی: اطاعت از احمدی‌نژاد، اطاعت از خداست

بسم الله الرحمن الرحیم

 

مطلب زیر رو توی پیج فیسبوک یه بزرگواری دیدم، به نظرم جالب اومد.

یهودیان دونمه‌ای چه کسانی هستند؟

بسم الله الرحمن الرحیم

تقریبا شصت سال از مرگ «اسحاق لوریا» (یک حاخام کابالیست که باورهای آخرالزمانی خاصی را به کابالا اضافه کرد و یهودی‌ها هنوز در شهر صفاء فلسطین به زیارت قبر او می‌روند.) می‌گذرد که موج دیگری از فعالیت کابالیست‌ها در زمینه سیاسی شکل می‌گیرد.
موجی که باعث ظهور و گسترش فرقه‌های شرک‌آمیز سری و مخفی میان مسلمانان شد. در قلمرو امپراتوری عثمانی در قرن 17 میلادی و در کشور ترکیه فعلی، یک یهودی کابالیست به نام «شابتای زوی» اهل ازمیر ترکیه ظهور کرد.
او برای آموزش بیشتر در خصوص کابالا به فلسطین رفته و چند سالی را به تحصیل کابالا پرداخت. 
سال 1665 بود که مدعی شد «مسیح بن داود» است. (یهودی‌ها معتقدند مسیح بن داود منجی دنیاست و یهود را در سرزمین موعود برتری می‌بخشد.)

جوگیری‌های قاسم سلیمانی مجازی

بسم الله الرحمن الرحیم

نوشته‌ی زیر اگر به دلیل بررسی و شناخت جهالت‌های دوستان مذهبی نبود، قطعا ارزش پرداختن و نوشتن نداشت.

کسانی که با فضای مجازی آشنا هستند، مطمئنا مدت‌هاست با آدم‌های حقیقی، اما از نوع مجازی‌اش آشنا هستند.

آدم‌هایی که خیلی حرف می‌زنند و این حرف‌ها بسته به شخصیتشان ساختار خاصی هم دارد.

مثلا شخص مجازی اگر دکتر علی شریعتی است، یک جور، شهید آوینی است جور دیگر، امام خمینی است به یک سبک و این اواخر قاسم سلیمانی هم به شکل دیگری.

در خوشبینانه‌ترین نگاه می‌توان این آدم‌های مجازی و جملاتشان را به حساب علاقه زیاد دوست‌داران جاهلشان به معشوق گذاشت. جهالتی که یک بار با «خون دادن برای امام خمینی زیباست ولی خون دل خوردن برای امام خامنه‌ای زیباتر است» سعی می‌کند در نوشته‌های سید مرتضی آوینی ریشه بدواند، یک بار خاطرات هر روزه‌ای از امام خمینی می‌شود و در نگاه اسطوره‌ای جوزده‌اش هم می‌شود قاسم سلیمانی از نوع مجازی.

کسی هم نیست به این دوستان جاهل بگوید کجا؟ کدام منبع؟ از چه طریقی؟ و بشیند برایشان بگوید که گاهی این جمله‌ها نه‌تنها حماسی نیستند، که بار منفی نیز به همراه دارند.

از: روح‌الله به: خدیجه

بسم الله الرحمن الرحیم

 

همسر عزیزم؛

تصدقت شوم؛ الهی قربانت بروم؛ در این مدتی که مبتلا به جدایی از 
آن نور چشم عزیز و قوت قلبم گردیدم، متذکر شمـا هستــم و صورت 
زیبایت در آیینه‌ی قلبم منقوش است. عزیـزم؛ امیــدوارم خداوند شما 
را به سلامت و خوش در پناه خودش حفظ کند.

(حال) من با هر شدتی باشد می‌گذرد ولی بحمدالله تاکنون هر چه 
پیش آمده، خوش بوده. الآن در شهــر زیبای بیروت هستــم. حقیقتاَ 
جای شما خالی است.

فقط برای تماشای شهر و دریا، خیلی منظره‌ی خوش دارد. صد حیف 
که محبوب عزیزم، همراهم نیست که این منظره‌ی عالی به دل بچسبد.

به هر حال امشب، شب دوم است که منتظر کشتی هستیم. از قرار 
معلوم و معروف یک کشتی فردا حرکت می‌کند... . 
خیلی سفر خوبی است. جای شما خیلی خیلی خالی است. 
دلم برای پسرت قدری تنگ شده... .

ایام عمر و عزت مستدام

تصدقت؛ قربانت روح ا...

 

دانلود مستند The Noise and the Fury 14-18

بسم الله الرحمن الرحیم

 

شرحی بر «من روحانی هستم» و حواشی‌اش

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

«من روحانی هستم».

حتما این چند روز زیاد شنیدید‌ش. مستندی است پیرامون زندگی رییس جمهور ایران، آقای دکتر حسن روحانی.

به او و نقشش در انقلاب اسلامی ایران پرداخته است. ماجراهایی را که در آن حضور داشته روایت می‌کند. ماجراهایی که از «امام» خواندن رهبر کبیر انقلاب اسلامی برای اولین بار شروع می‌شود و در نهایت به پلمپ تاسیسات هسته‌ای ایران در سال 82 ختم می‌شود.

گفته‌اند این فصل اول است و دو فصل دیگر نیز باقی مانده.

هاشمی رفسنجانی، مرد تیزهوش جمهوری اسلامی

بسم الله الرحمن الرحیم

برخلاف بسیاری که اشخاص را به صورت کامل در روند انقلاب اسلامی موثر می‌دانند، نگارنده معتقد است آن‌چیزی که باعث شکل‌گیری این نظام الهی در کشور ایران شد، یاری خدا و اهل بیت علیهما سلام به دلیل تلاش امام خمینی و مردم بود برپایه سنتی بود که خداوند می‌فرماید ما احوال هیچ قومی را تغییر نمی‌دهیم، مگر اینکه خود تغییر دهند.

پس یقینا تبدیل نظام شاهنشاهی به جمهوری اسلامی ایران، امری الهی و با لطف و عنایت خدا بود و در این امر رهبری امام خمینی و مقام معظم رهبری نیز جز از الطاف حضرت حق و یاری امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف، نبوده است.

اما در طول این انقلاب، افراد زیادی بودند که در تحقق آرمان‌های اصیل اسلامی تلاش کردند و آیت الله هاشمی رفسنجانی بدون تردید یکی از کسانی است که در شکل‌گیری نظام جمهوری اسلامی نقش داشته است. این نقش خصوصا پیش از انقلاب محسوس و مهم به شمار می‌آید.

 

آقای رئیس جمهور، روشنفکربازی بس است!

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

متن زیر نوشته سید کمیل باقرزاده، یکی از ادلیست‌های پلاس بنده است:

دکتر حسن روحانی در مراسم افتتاح نمایشگاه کتاب به مسأله ممیّزی پیش از انتشار کُتب حمله کرده و گفته اند:
«هیچکس در ممیزی بالاتر از وجدان افکار عمومی نیست؛ آنها می‌دانند به استقبال چه کتابی بروند و چه کتابی را در انزوا قرار دهند. صاحبان فرهنگ ما نیاز به ارشاد و گشت ارشاد ندارند!»

متأسفانه این جملات در تضاد کامل با احکام اسلام و دیدگاه فقهی امام راحل است.