آیا با تحریم حج عربستان فلج می‌شود؟

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

{این نوشته صرفا به مسئله درآمدزایی عربستان از حج جمهوری اسلامی می‌پردازد.}

تجاوز دو پلیس سعودی به دو زائر ایرانی خون همه‌مان را به جوش آورده است و اکثر مردم خواستار شدیدترین برخورد با این مسئله هستند.
نگارنده اعتقاد دارم برخورد با این قضیه باید به دو صورت باشد. یکی شکایت و پیگیری پرونده دو پلیس سعودی و دیگری برخورد وزارت امور خارجه با این کشور.
هرچند شنیده می‌شود برخی از مسئولان وزارت امور خارجه خود را به نشنیدن ماجرا زده و سعی در تکذیب آن دارند، اما این مسئله حیثیت عمومی را جریحه دار کرده و دل همه را به درد آورده و غیرت ایرانی‌ها را به درد آورده است.

وزارت خارجه موظف است سخت‌ترین برخورد را با همسایه سعودی انجام دهد و در صورت تشخیص لزوم تحریم حج توسط دستگاه‌های مربوطه و دارای صلاحیت، این کار عملی شود.

نتانیاهو یا نتانـ«یابو»؟

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

 

آیا نتانیاهو خود را به عصبانیت زده است؟

نتانیاهو یابوتر از این‌هاست که از مذاکرات احساس خرسندی کرده و خودش را عصبانی جلوه دهد. من دلواپس هستم، اما برخلاف برخی دلو‌اپس‌ها این حرف که او تظاهر به خوشحالی می‌کند را هرگز قبول ندارم.
نتانیاهو مغزی 0 و 1 گونه دارد و تنها گزینه‌ی پیش‌رو مقابل ایران را بمب،موشک و گلوله می‌بیند. اتفاقا سر همین مسئله است که در اسراییل و آمریکا صدای زیادی از اختلاف نظر با او بلند شده است.

همه با هم برابرند، اما بعضی برابر تر!

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

 

مدتی قبل بود که رییس جمهور محترم صحبت از فساد سلمان‌ و ابوذرها کرد و بعد سایت خبرآنلاین آن را به دخالت سپاه پاسداران در امور سیاسی ربط داد و تفسیر خاصی از خودش ارائه داد.

پیش‌تر نیز رییس جمهور محترم در سخنانشان کنایه‌هایی به سپاه و دخالت ایشان در سیاست

«فساد سلمان و ابوذرها». صحبتی که چندی قبل رییس جمهور در یکی از سخنان خود مطرح کرده بود و بعد سایت خبرآنلاین آن را به سپاه پاسداران انقلابی تعمیم داد. از دخالت فرماندهان سپاه در امور سیاسی نوشت و آن را امری مذموم دانست.

پیش‌تر نیز رییس جمهور و طیف رسانه‌ای اصلاحات گوشه کنایه‌هایی به سپاه پاسداران زده بودند، اما حالا و بعد از بیانیه لوزان همه چیز تغییر کرده است.

بی‌غیرتی‌های دست‌گاه امور خارجه

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

 

روز گذشته خبر تجاوز به دو نوجوان ایرانی در جده، خیلی‌ها چون حقیر را ناراحت کرده است. این عمل را اگر تجاوز یه دولت به دولت دیگر تلقی نکنیم باز هم همان‌قدر زننده است، اما جای تعجب نیست که مقامات مسئول، مسئله را تکذیب کرده و زیر میز می‌زنند.

طی یک ماه گذشته، سیاست خارجی جمهوری اسلامی به سبب خزعبلات مشاور رییس جمهور محترم با مشکلات زیادی در سطح منطقه مواجه شده است. از گستاخی‌های همسایه‌ی ترک گرفته تا سخنرانی اخیر حیدر العبادی.
جایی که نیازمند برخورد فوری دستگاه امور خارجه دولت و همچنین شخص رییس جمهور محترم بود، بدون هیچ واکنشی باقی ماند و البته این مسئله ماهیت تفکر دولت یازدهم را بیش از پیش مشخص می‌سازد که در اینجا فرصت بیان این نیست.

در مسئله‌ی گستاخی‌های اردوغان و خصوصا بعد از صحبت‌های او پیرامون حکومت و نماینده‌های مجلس، بسیاری انتظار داشتند که دولت از ورود وی به ایران جلوگیری کند، اما طبق آنچه نگارنده انتظار داشت عمل شد و شخص رییس جمهور از ایشان دعوت رسمی کرد.
در ادامه نیز دولت با آغوش باز پذیرای اوست و قرار نیست اقدامی عملی در خصوص صحبت‌های وی انجام دهد.

بیش از یک سال و نیم از انفجار بمب در سفارت جمهوری اسلامی ایران در بیروت توسط عوامل سعودی می‌گذرد. مسئله‌ای که کوچکترین پیگیری از سوی دولت یازدهم و دستگاه امور خارجه نداشته است.
دستگاه امور خارجه دولت یازدهم عزم خود را برای راستی آزمایی و توافق با دول غربی-عربی جزم کرده و در این بین سایر مسائل سیاست امور خارجه جمهوری اسلامی را فراموش کرده است. به نظر می‌رسد دولت محترم چشم خود را بر هر چه که احتمال خدشه دار شدن روح مذاکرات را تقویت کند، خواهد بست و برخورد قاطع با عربستان سعودی، امری بعید به نظر می‌رسد.

 

یار دوازدهم جبهه غربی عربی

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

 

«علی یونسی» حقیقتا مظهر یار دوازدهم حریف است. مصداق بارز آن لطیفه که می‌گفت: «بازیکنای حریف رو ول کن فلانی رو بچسب.»

من صحبت‌های علی یونسی را جاهلانه نمی‌پندارم. یعنی از این نظر که بخواهیم بگوییم ایشان سهوا این حرف را زده. خیر بنده به این حرف معتقد نیستم و برعکس معتقدم این صحبت‌ها کاملا برنامه‌ریزی شده است و اگر کسی واقعا گمان می‌کند که صحبت اخیر یونسی سهوی بوده، الفبای سیاست را نمی‌داند.

این صحبت‌ها بسیاری از پنبه‌های ریسیده شده ما در غرب آسیا را رشته کرده و نه تنها صدای مخالفان ایران در عراق را درآورده، که کم کم صدای کسانی مثل آیت‌الله سیستانی هم درخواهد آمد و چه بسا که درآمده باشد.

قوه غذائیه

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

 

برای بسیاری سخن گفتن با قوه قضائیه دشوار است و طبیعتا برای من نیز. درافتادن با این قوه، حکم بازی با دم شیر دارد. البته اینجانب پیشترها، این قوه را شیر بی‌یال و اشکم می‌دانستم و این روزها با پیگیری‌ها و جدیتی که از سوی روسای این قوه می‌بینم گمانم به شیر بودن قوه قضائیه بیشتر می‌شود. بر خود نیز واجب می‌دانم که از تدابیر مسئولین این قوه خصوصا آقای محسنی اژه‌ای قدردانی کنم، اما آنچه مراد نگارنده است، مطلبی در نقد اقدامات قوه قضائیه است و از همین رو من عنوان «قوه غذائیه» را انتخاب کرده ام.

شعبان بی‌مخ‌های انقلاب!

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

 

پیش‌ترها، وقتی می‌شنیدیم یکی از سیاسیون در جایی مورد حمله قرار گرفته است، تکلیف مشخصی داشتیم. دهه هفتاد را می‌گویم.

آن دوره منش اصلاح طلبی، منش خودزنی به سبک سینمارکس آبادان بود. یک عده لباس یقه دیپلمات می‌پوشیدند، سوار موتور می‌شدند و بعد هم یک سری ماجرا بوجود می‌آمد. رسانه‌ها هم عمدتا از لفظ «لباس شخصی‌ها» استفاده می‌کردند. 

لفظ لباس شخصی‌ها کنایه به بچه بسیجی‌ها بود و با گذشت دو دهه از آن دوران، هنوز هم روزنامه‌های اصلاحات از این لفظ قدیمی و نخ‌نما استفاده می‌کنند.

لباس شخصی‌ها به فلان‌جا حمله کردند و اموال را تخریب کردند، یا سوءقصد به جان بهمانی را داشتند و یا نهایتا به فلان آدم سیاسی حمله کردند.

تکلیف ما در دهه 70 خیلی روشن بود. اصلاحات خودزنی ‌می‌کرد و اصول‌گراها که آن دوران بیشتر «راستی‌» شناخته می‌شدند نیز منش خاصی داشتند. تلویحا همه می‌دانستند که  آن یقه سفیدِ شلوار پارچه‌ای پوش هم عامل کیست و هدف از این کارها چیست. «شعبان بی‌مخ»ها عده‌ای از طیفی در می‌آمدند که داعیه‌ی روشنفکری داشتند. همان‌ها که هنوز هم در دانشگاه‌ها شعار «زنده باد مخالف من» می‌دهند و مخالفان خودشان را «داعش» خطاب می‌کنند.

به اسم قوه قضائیه به کام ؟اتمی

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

 

قوه قضائیه روز گذشته حکم کرده است که کسی عکس فلانی را در راستای اینکه جزء سران فتنه است منتشر نکند.

در ادامه گفته است که اگر شورای عالی امنیت ملی یا قوه قضائیه اینجور مسائل را تشخیص بدهد، قانونی است و باید رعایت گردد. ممنوعیت عکس آقای فلانی هم به این جهت است که دادستانی تهران قبلا این حکم را داده و همچنان پابرجاست.

این فلانی قبلا ممنوع البیان، ممنوع الخروج و سایر ممنوع‌ها هم شده است و به نوعی «حصر خانگی» است.

درباره «حصر خانگی» نظری ندارم. اگر شورای عالی امنیت ملی تشخیص می‌دهد فردی باید حصر خانگی شود، بشود.

نویز، پارازیت و سرطان

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

بخشی از صحبتهای دکتر اکبری -معاون سلامت دولت اقای خاتمی- رییس مرکز تحقیقات سرطان ایران

{این صحبتها در برنامه مصیر از شبکه یک پخش شده}

امیدوارم این بار صدا و سیما با یک حوصله ای بحث را تمام یک جا منتشر بکند که انقدر تشنج ذهنی در جامعه نداشته باشیم و ان شاءالله فقط حرفهای علمی را هم منتقل بکنیم که مردم دچار تشنج فکری نشوند.
بحث امواج ما در حقیقت چند نوع اشعه داریم. بعضی اشعه ها «یونیزان» هستند مثل اینهایی که ما با ان عکس میگیریم، کار پزشکی میکنیم، رادیوتراپی میکنیم، اینها قطعا سرطان زا هستند و در دنیا سه درصد اینهایی که ما از اشعه ها استفاده میکنیم خود این اشعه ایجاد سرطان میکند.

موسیقی، آواز زن و علی جنتی

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

 

چه کسی موسیقی و صدای زن را منع کرده است؟

اگر پرسش از دید فقهی مطرح شود و بخواهیم دنبال جواب باشیم، باید ببینیم فقیه چه می‌گوید. یعنی پاسخ دادن به این مسئله از عهده‌ی غیرفقیه خارج است و هر که در جایگاه دیگر جز جایگاه فقاهت صحبت کند، نظرش مطرود است.

حکم شنیدن و آواز زن مشخص است. هر کس می‌تواند به مرجع تقلید خویش رجوع کند و جواب را در رساله‌ی او ببیند. ما نیز با رجوع به «اجوبه الاستفتائات» رهبر معظم انقلاب به این جواب می‌رسیم:

« اگر صدای زن به‌صورت غنا نباشد و گوش‌دادن به صدای او هم به قصد لذت و ریبه نباشد و مفسده‏ای هم بر آن مترتّب نگردد، اشکال ندارد و فرقی بین موارد فوق نیست.»¹.

البته من نمی‌دانم آیا «شنیدن» با «شنواندن» تفاوت دارد یا خیر؟ واضح‌تر اینکه آیا می‌توانیم این حکم را به «شنواندن» موسیقی توسط دستگاه فرهنگی جمهوری اسلامی، رسانه‌ها و وزارت ارشاد هم تعمیم بدهیم؟