مذاکره با عمر سعد

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

 

رهبر انقلاب:
میگویند چرا با مذاکره با آمریکا مخالفت میکنید در حالیکه امیرالمومنین با زبیر و امام حسین با عمرسعد مذاکره کرد.
 امیرالمومنین و امام حسین در حرف زدن با زبیر و ابن‌سعد به آنها نهیب زدند و آنها را نصیحت کردند؛ بحث مذاکره به معنای امروزی نبود. مذاکره به معنای امروزی یعنی معامله و یک چیزی بگیر و یک چیزی بده. آیا امیرالمومنین با زبیر و امام حسین با ابن‌سعد معامله کرد؟ آیا تاریخ را اینگونه میفهمید و زندگی ائمه را اینگونه تحلیل میکنید؟

​15/7/1394

تنهایی لیلا

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

 

یازدهمین سریال «محمدحسین لطیفی» در تلویزیون ملقمه‌ای از همه‌ی چیزهای تکراری بود.

«تنهایی لیلا» ملودرامی بر اساس سوژه‌ی تکراری «عشق دختر پولدار و پسر فقیر» بود که در فیلم‌ها و سریال‌های زیادی دیده‌ایم. سبکی که بیشتر مخصوص فیلم هندی‌ها است و البته نویسنده برای اینکه خود را از کلیشه دور نگه دارد و به عنوان مثال به جای سنت خواستگاری پسر، این‌بار دختر است که سنت‌های رایج را زیر پا می‌گذارد و به خواستگاری پسری فقیر می‌رود.

شخصیت پردازی‌های فیلم اغراق شده است و تقریبا هیچ یک از کاراکترها از تصنع به دور نیستند. شخصیت «محمد» هیچ جذابیتی ندارد. فقیر است و در عین حال بیماری دارد. تیپ و قیافه‌ی بهروز شعیبی در فیلم بیشتر شبیه «تام هنکس» در «دور افتاده» است، نه یک بچه مسلمان ساکن در شهر تهران. «محمد» آشفته و به هم ریخته است و لباس‌ نامرتبی به تن دارد و نهایتا روز عروسی به جای کت و شلوار، کاپشن می‌پوشد.

 

نقدی بر رستاخیز

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

 

این مطلب نقدی است بر فیلم «رستاخیز» ساخته احمدرضا درویش. از نوشتنش مدت زمانی می‌گذرد و امروز قصد کردم منتشر کنم.

ابتدا تمایل داشتم چیزهایی اضافه و کم کنم، بعد منصرف شدم.

اگر قرار باشد نقد جدیدی بنویسم، این‌بار عنوان مطلبم را «آقای عصبانی خشمگین یا حضرت عباس» می‌گذارم. چیزی که بعد از دیدن نسخه‌های مختلف فیلم برجسته بود، شخصیت سازی بسیار ضعیف از حضرت عباس علیه السلام بود. شخصیتی که اگر این اسم مقدس را نداشت، مرا بیشتر یاد گلادیاتور می‌انداخت!

مسلم بن عقیل فیلم چیزی جز یک ژنده‌پوش خسته و نالان نبود و یزید هم جز هم‌جنس‌ بازی‌اش در فیلم چیزی به چشم نمیخورد. صفتی که هیچ جای تاریخ نیامده است.

 

در کل باید بی‌تعارف بگویم فیلم «حال بهم زنی» بود. هیچ وقت تمایل نداشتم همچین چیزی درباره‌ی امام حسین علیه السلام ساخته شود!

هیاهوی بسیار برای هیچ

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

 

 

برای چه و با چه هدفی فیلم می‌سازیم؟

اگر این پرسش از سینماگران و مسئولین سینمایی جمهوری اسلامی ایران پرسیده شود جواب‌شان چیست؟ سود آور بودن؟ تکنیک برتر سینمایی؟ حضور بیشتر مردم در سینما؟ تولید سینماگران مقلد برای دریافت جایزه از جشنواره‌های خارجی؟ اعتراف به 36 سال اشتباه برای کسب آبروی روشنفکری یا....

شرحی بر تقوای در فضای مجازی

​به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

متن زیر پیرامون «تقوا در فضای مجازی» و عکس‌هایی است که جدیدا منتشر شده. نقدهایی علیه این حرکت خوندم که به نظرم رسید باید چیزی می‌نوشتم. مطلب عامیانه است چون فضایی که منتشر کردم لحن عامیانه رو می‌طلبیده.

لیبرالیسم از ۱۳۶۰ تا ۱۳۹۴

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

 

وب سایت مقام معظم رهبری به تازگی مطلبی را با عنوان «نطق در مجلس شورای اسلامی در جلسه بررسی کفایت سیاسی بنی‌صدر» منتشر کرده است که نسبت به مناسبات و اتفاقات رخ داده اخیر، انتخاب بسیار هوشمندانه‌ای برای هوشیاری و آگاه سازی نسل جوان انقلاب می‌باشد که سال‌های ابتدایی انقلاب و اتفاقات پر التهاب آن دوران را لمس نکرده‌اند.
در این مطلب که به نطق آیت الله خامنه‌ای در مجلس شورای اسلامی پیرامون بررسی کفایت رییس جمهور وقت پرداخته شده، به چهارده عامل اشاره می‌شود که به صورت خلاصه به برخی از آنها اشاره می‌کنیم تا یادآورد این جمله باشیم که تاریخ تکرار می‌شود.

 

حذف نوه امام در رسانه ملی

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

تیتر روزنامه‌ی آفتاب یزد در مورد سید حسن خمینی من رو یاد این جریان انداخت.
خاطره‌ی آقای هاشمی رفسنجانی در تاریخ 13 اردیبهشت 1360:
«ساعت‌ هفت‌ صبح‌ جلسه‌ هیأت‌ رئیسه‌ داشتیم‌. در آن‌ جلسه‌ سخنرانی‌ پریروز حسین‌ آقاخمینی در مشهد مطرح‌ شد و اینکه‌ به‌ همه‌ مطبوعات‌ اطلاع‌ داده‌ شده‌ که‌ حرفهای‌ او را ننویسند.»

 

به قول شاعر:
توبه فرمایان چرا خود توبه کمتر می‌کنند!

پی‌نوشت: به نظر بنده اقدام آقای رفسنجانی در اون تاریخ به جا بوده!

مسئله‌ی «زن» در جمهوری اسلامی

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

 

یکی از اصلی‌ترین مسائل در هر حکومتی، مسئله «جایگاه زنان در اجتماع» است و طبیعتا جمهوری اسلامی نیز از این قاعده مستثنا نیست. 

نگارنده به مسائل پیش از انقلاب اسلامی نگاه نمی‌کنم و هر آنچه قرار است بنویسم، به مسئله زن در انقلاب اسلامی و رویکرد دولت‌های انقلاب در این‌باره است. 

تا اتمام دفاع مقدس عملا فضا برای کارهای بنیادی در کشور فراهم نبود و در این بین مسائل مربوط به فرهنگ نیز از این قاعده مستثنا نبود و طبیعتا هر آنچه در بوته‌ی نقد قرار می‌گیرد، مربوط به دوران پس از دفاع مقدس در دولت‌های سازندگی، اصلاحات، دولت عدالت محور و دولت اعتدال است و نگارنده معتقد است اگر مسئله‌ی مربوط به زنان طبق نظر اسلام و الگوی اسلامی و همچنین طبق بیانات امامین خمینی و خامنه‌ای پیش می‌رفت، «مسئله زن در انقلاب اسلامی» در وضعیت فعلی به سر نمی‌برد.

نقدی بر سیستم آموزش و پرورش

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

 

سال‌های بعد از رنسانس در اروپا که به انقلاب صنعتی معروف است، همانطور که از نامش هم پیداست انقلابی است با محوریت «اقتصاد» و «صنعت».

آموزش و پرورش، دانشگاه، کارخانه‌ها، کارگران، مدیران و همه آدم‌ها و ارگان‌های موثر به مثابه چرخ دنده‌های انقلاب صنعتی هستند. انقلابی که «لیبرالیسم» و «سکولاریسم» قرن 21 ریشه در آن دارد.

ما در اینجا قرار نیست پیرامون تاثیر این تفکر بر اروپا و کشورهای غربی صحبت کنیم، بلکه نگارنده قصد دارم پیرامون «تعلیم و تعلم» در انقلاب اسلامی صحبت کنم.

باز هم مثل مقالات پیشین، در این نوشته نیز از آرای سید شهیدان اهل قلم شهید سید مرتضی آوینی در کتاب «توسعه و مبانی تمدن غرب» بهره برده‌ام و هیچ ابایی از این‌که خود را شیفته‌ی تفکر او بدانم ندارم و البته آنچه نوشته می‌شود، برداشت‌های نگارنده از نوشته‌های ایشان است!

کدام آوینی؟ کدام تع-حریف؟

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

 

روایت‌های زیادی از سید مرتضی آوینی و شخصیتش شنیده ایم. 

شهدا دوستان و دوست‌داران زیادی دارند و سید مرتضی آوینی نیز. خصوصا اینکه اهل فرهنگ و هنر بود و من با «اهل بودن» نه در ظاهر، که در معنای باطن آن کار دارم.

 از سال 71 تا کنون تعریف‌های زیادی از سید مرتضی آوینی شنیده ایم. تعریف‌های زیادی از «راستی»های انقلاب و تعریف‌های زیادی از «چپی»‌ها. برخلاف عده‌ای که این تعاریف را کنار می‌گذارند و سعی می‌کنند مُدام «یک تعریف» را قالب کنند -و آن تعریف هم همانی است که خود می‌گویند- من تعاریف متعدد را دچار مشکل نمی‌بینم. 

اینکه ما 20 روایت مختلف از سید مرتضی آوینی داشته باشیم لزوما بد نیست، اما این بسیار بد است که ما 20 سید مرتضی آوینی داشته باشیم که هیچ کدام سید مرتضی آوینی نباشند.

عمدتا روایت‌هایی که از اشخاص می‌شود را داستان‌ها، شنیده‌ها و گفته‌ی آدم‌ها می‌دانم. اینکه فلانی از او تعریف می‌کند و یا دیگری از رابطه خوبشان خاطره دارد و در این گفته‌ها، داستان‌ها و خاطرات گوشه‌های زیبایی از مرتضای آوینی برای ما می‌خوانند.

مثلا صادق آهنگران در ماشین برای او می‌خواند و او اشک می‌ریزد. یوسفعلی میرشکاک خواب او را دیده و دیگری نیز به نوبه خود.