مسئله‌ی «زن» در جمهوری اسلامی

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

 

یکی از اصلی‌ترین مسائل در هر حکومتی، مسئله «جایگاه زنان در اجتماع» است و طبیعتا جمهوری اسلامی نیز از این قاعده مستثنا نیست. 

نگارنده به مسائل پیش از انقلاب اسلامی نگاه نمی‌کنم و هر آنچه قرار است بنویسم، به مسئله زن در انقلاب اسلامی و رویکرد دولت‌های انقلاب در این‌باره است. 

تا اتمام دفاع مقدس عملا فضا برای کارهای بنیادی در کشور فراهم نبود و در این بین مسائل مربوط به فرهنگ نیز از این قاعده مستثنا نبود و طبیعتا هر آنچه در بوته‌ی نقد قرار می‌گیرد، مربوط به دوران پس از دفاع مقدس در دولت‌های سازندگی، اصلاحات، دولت عدالت محور و دولت اعتدال است و نگارنده معتقد است اگر مسئله‌ی مربوط به زنان طبق نظر اسلام و الگوی اسلامی و همچنین طبق بیانات امامین خمینی و خامنه‌ای پیش می‌رفت، «مسئله زن در انقلاب اسلامی» در وضعیت فعلی به سر نمی‌برد.

نقدی بر سیستم آموزش و پرورش

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

 

سال‌های بعد از رنسانس در اروپا که به انقلاب صنعتی معروف است، همانطور که از نامش هم پیداست انقلابی است با محوریت «اقتصاد» و «صنعت».

آموزش و پرورش، دانشگاه، کارخانه‌ها، کارگران، مدیران و همه آدم‌ها و ارگان‌های موثر به مثابه چرخ دنده‌های انقلاب صنعتی هستند. انقلابی که «لیبرالیسم» و «سکولاریسم» قرن 21 ریشه در آن دارد.

ما در اینجا قرار نیست پیرامون تاثیر این تفکر بر اروپا و کشورهای غربی صحبت کنیم، بلکه نگارنده قصد دارم پیرامون «تعلیم و تعلم» در انقلاب اسلامی صحبت کنم.

باز هم مثل مقالات پیشین، در این نوشته نیز از آرای سید شهیدان اهل قلم شهید سید مرتضی آوینی در کتاب «توسعه و مبانی تمدن غرب» بهره برده‌ام و هیچ ابایی از این‌که خود را شیفته‌ی تفکر او بدانم ندارم و البته آنچه نوشته می‌شود، برداشت‌های نگارنده از نوشته‌های ایشان است!

کدام آوینی؟ کدام تع-حریف؟

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

 

روایت‌های زیادی از سید مرتضی آوینی و شخصیتش شنیده ایم. 

شهدا دوستان و دوست‌داران زیادی دارند و سید مرتضی آوینی نیز. خصوصا اینکه اهل فرهنگ و هنر بود و من با «اهل بودن» نه در ظاهر، که در معنای باطن آن کار دارم.

 از سال 71 تا کنون تعریف‌های زیادی از سید مرتضی آوینی شنیده ایم. تعریف‌های زیادی از «راستی»های انقلاب و تعریف‌های زیادی از «چپی»‌ها. برخلاف عده‌ای که این تعاریف را کنار می‌گذارند و سعی می‌کنند مُدام «یک تعریف» را قالب کنند -و آن تعریف هم همانی است که خود می‌گویند- من تعاریف متعدد را دچار مشکل نمی‌بینم. 

اینکه ما 20 روایت مختلف از سید مرتضی آوینی داشته باشیم لزوما بد نیست، اما این بسیار بد است که ما 20 سید مرتضی آوینی داشته باشیم که هیچ کدام سید مرتضی آوینی نباشند.

عمدتا روایت‌هایی که از اشخاص می‌شود را داستان‌ها، شنیده‌ها و گفته‌ی آدم‌ها می‌دانم. اینکه فلانی از او تعریف می‌کند و یا دیگری از رابطه خوبشان خاطره دارد و در این گفته‌ها، داستان‌ها و خاطرات گوشه‌های زیبایی از مرتضای آوینی برای ما می‌خوانند.

مثلا صادق آهنگران در ماشین برای او می‌خواند و او اشک می‌ریزد. یوسفعلی میرشکاک خواب او را دیده و دیگری نیز به نوبه خود.