پیشرفت در فقه عمودی بوده است، نه افقی

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

 شهید سید محمدباقر صدر از مراجع تقلید معاصر در سال‌های دهه چهل جلسه‌ای را برای عموم طلبه‌ها تشکیل داده بود که در آن به پرسش‌ها و مسائل گوناگون پاسخ می‌داد و مباحث فکری، اجتماعی و  سیاسی روز مطرح می‌شد. بخشی از سخنرانی‌های ایشان در فاصله سال‌های 1344 تا 1358 هجری شمسی که بعد از درس خارج بیان شده است را موسسه آیت‌الله صدر تحت عنوان «ومضات» و با ترجمه «بارقه‌ها» چاپ کرده است. صحبت‌هایی که در ادامه می‌آید، بیانات شهید صدر در باب وضعیت حوزه‌های علمیه و وظایف آن‌هاست و اگرچه 50 سال از ایراد آن می‌گذرد، اما متأسفانه مشکلات همچنان محسوس است.

 

 

ماجرای دست دادن اباعبدلله الحسین علیه السلام به عمرسعد و دروغین بودن نامه وی

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

 

شبهه- ماجرای دست دادن اباعبدلله الحسین علیه السلام به عمرسعد و دروغین بودن نامه وی

در کتاب ارشاد شیخ مفید، جلد دوم، صفحه 87 آمده است:
ولما رأى الحسین نزول العساکر مع عمر بن سعد بنینوى ومددهم لقتاله أنفذ إلى عمر بن سعد:  «انی أرید أن ألقاک» فاجتمعنا فتناجیا طویلا، ثم رجع عمر بن سعد إلى مکانه وکتب إلى عبد الله بن زیاد: أما بعد: فإن الله قد أطفأ النائرة وجمع الکلمة وأصلح أمر الامة، هذا حسین قد أعطانی أن یرجع إلى المکان الذی أتى منه أو أن یسیر إلى ثغر من الثغور فیکون رجلا من المسلمین، له ما لهم وعلیه ما علیهم، أو أن یأتی أمیر المؤمنین یزید فیضع یده فی یده، فیرى فیما بینه وبینه رأیه، وفی هذا [ لکم ]رضى وللامة صلاح.

هنگامی که حسین آمدن لشکرها را به نینوا برای یاری عمر سعد در جنگ با او دید، پیکی را سوی عمر سعد فرستاد:
«میخواهم تو را ملاقات کنم» شب هنگام گرد آمدند و برای مدتی طولانی گفتگو کردند. عمر سعد به لشکرش بازگشت و برای ابن زیاد نوشت: اما بعد، خداوند آتش جنگ را خاموش کرد و سخن یکی شد و کار امت را به صلح رساند. حسین به من سپرده که به جایی که بوده بازگردد یا به مرزی از مرزها برود و مانند دیگر مسلمانان باشد، هر چه برای آنان است برای او باشد و هر چه علیه آنان است علیه او باشد، -مثل دیگر مسلمانان- و یا پیش یزید برود و دست در دست او بگذارد تا او خود تصمیم بگیرد. و در این خشنودی است و برای امت صلاح است.

امام خمینی؛ یک سرمشق نیکو

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

 

برای مشاهده کلیپ، روی عکس کلیک کنید

بدعت آخر ماه صفر و در زدن مسجد

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

 

چند سالی است که «در زدن مسجد» باب شده. آخر ماه صفر که می‌شود، عده‌ای سراغ مسجدها رفته و به نیت گره‌گشایی از کارشان به قولی به پیامبر مژده‌ی آمدن ماه ربیع‌الاول را می‌دهند.

این بدعت در زدن مسجد در یکی دو سال گذشته از این هم فراتر رفته و به اینجا که «باید در هفت مسجد را زد» یا «باید هفت تا در بزنی که جواب بگیری» رسیده است.

این مسئله نه‌تنها بدعت محسوب شده و هیچ منبع روایی ندارد، بلکه اصل مطلب هم مورد شک و شبهه است.

محدثان حوزه علمیه در این خصوص معتقدند:

بررسی تحلیل قیام عاشورا- قسمت هشتم

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

 

گفتیم

در کتاب بحارالانوار و در ترجمه‌ی نفس‌المهموم آمده:

مسلم بیرون آمد.

شریک با او گفت: «تو را چه مانع شد از کشتنِ وی؟»

گفت:

«دو چیز. یکی آنکه هانی کراهت داشت عبیدالله در خانه‌ی او کشته شود و دیگر، حدیثی که مردم از پیغمبر روایت کرده اند که «اسلام از کشتن ناگهانی منع کرده است.»

 

و رسیدیم به اینجا که ابن زیاد به خانه هانی آمد و از مقصود شریک باخبر شد. از خانه هانی بیرون رفت.

اما بعد

 

بررسی تحلیل قیام عاشورا- قسمت هفتم

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

 

در مطلب پیشین خواندیم:

از آنچه در تاریخ بیان شده، می‌فهمیم که هجده هزار نفر -طبق روایتی 25هزار نفر- با مسلم علیه‌السلام بیعت کردند.

علت تعجیل مسلم بن عقیل در ارسال نامه به حضرت اباعبدالله الحسین علیه‌السلام نیز حضور عبیدالله در کوفه و اقدامات او بود.

مسلم با ارسال نامه به امام حسین علیه‌السلام قصد داشت او را از بیعت آگاه کند تا به کوفه آید، اما ماجرای دست‌گیری مسلم و خیانت کوفیان به او، بعد از ارسال نامه بود.

بررسی تحلیل قیام عاشورا- قسمت ششم

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

 

در مطلب پیشین، از نامه‌ی حضرت سیدالشهدا علیه‌السلام به شیعیان کوفه دریافتیم:

1- امام حسین علیه‌السلام به آن‌ها یادآور می‌شود که شما شیعیان در نامه‌هایتان گفتید که ما یاوری نداریم و سوی ما آی. یعنی آن‌ها دعوت کننده امام بودند.

2- با وجود آنکه 20 هزار تن و به نقلی 12 هزار تن به امام حسین علیه‌السلام نامه فرستادند، ایشان تاکید داشتند فرستاده‌شان را به میان مردم کوفه بفرستند تا از صحت این مطلب آگاهی پیدا کنند.

3- هم‌زمانی حرکت عبیدالله بن زیاد به کوفه و حکم ولایت او بر این شهر، نشان می‌دهد که یزید بن معاویه قصد برخورد با اباعبدالله الحسین علیه‌السلام را داشته است.

در غیر این صورت، وجود والی مانند نعمان بن بشیر که به جنگ با امام حسین علیه‌السلام تن در نمی‌داد، برای کوفه کافی بود.

انتصاب او نشان از رویکرد خصمانه یزید با اباعبدالله الحسین علیه‌السلام دارد.

 

بررسی تحلیل قیام عاشورا- قسمت پنجم

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

 

سلام و عرض معذرت‌خواهی بابت تاخیر چند روزه.

ان شاءالله ادامه مطالب را خواهیم نوشت.

 

در مطلب پیش خواندیم:

پس از مرگ معاویه و پس از آنکه مردم کوفه باخبر شدند امام حسین علیه‌السلام به مکه آمده و از بیعت با یزید امتناع کرده است، سوی امام حسین علیه‌السلام نامه فرستادند و از او دعوت کردند به کوفه بیاید.

مورخان و محدثانی چون شیخ عباس قمی، تعداد نامه‌های ارسالی کوفیان به اباعبدالله الحسین علیه‌السلام را دوازده هزار ذکر کرده‌اند و عده‌ای تعداد امضاکنندگان را تا 20هزار نفر نیز ذکر کرده‌اند.

در آن زمان یعنی سال 60 هجری، جمعیت کوفه را تقریبا 100هزار نفر تخمین زده اند.

برای اطلاعات بیشتر در خصوص شهر کوفه و جمعیت شناسی آن به لینک مراجعه کنید.

بررسی تحلیلی قیام عاشورا- قسمت چهارم

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

 

در نوشته‌ی پیشین خواندیم، امام حسین علیه‌السلام در وصیت‌نامه‌شان دلیل قیام را اینگونه بیان کردند:

«من از روى خود خواهى و خوش‌گذرانى و یا براى فساد و ستمگرى قیام نکردم، من فقط براى اصلاح در امّت جدّم از وطن خارج شدم.

هان بهوش باشید که هر کدام از شما آماده است تا در راه آرمان بلند ما قطره قطره خون قلبش را ایثار کند و جان خویش را در راه شهادت و دیدار خدا نثار نماید، بر اوست که بار سفر ببندد و هم‌راهى ما را برگزیند؛ چرا که من به خواست خدا و در پرتو مهر و لطف او بامداد فردا حرکت خواهم کرد.»

 

در ادامه می‌خوانیم...

بررسی تحلیلی قیام عاشورا- قسمت سوم

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

 

در مطلب قبل، گفتیم مروان بن حکم، آن کسی که پیامبر مهربان اسلام صلی الله علیه و آله و سلم او و پدرش را ملعون می‌دانست، چه صحبت‌هایی با اباعبدالله الحسین علیه‌السلام داشت.

این پندها، اندرزها، نصایح و مصلحت‌اندیشی‌ها از سوی افراد مختلفی به حضرت پیشنهاد شد.

در سومین قسمت، نمونه‌های دیگری از پند و اندرزهایی که به حضرت داده شد را بیان خواهیم کرد.