جوگیری‌های قاسم سلیمانی مجازی

بسم الله الرحمن الرحیم

نوشته‌ی زیر اگر به دلیل بررسی و شناخت جهالت‌های دوستان مذهبی نبود، قطعا ارزش پرداختن و نوشتن نداشت.

کسانی که با فضای مجازی آشنا هستند، مطمئنا مدت‌هاست با آدم‌های حقیقی، اما از نوع مجازی‌اش آشنا هستند.

آدم‌هایی که خیلی حرف می‌زنند و این حرف‌ها بسته به شخصیتشان ساختار خاصی هم دارد.

مثلا شخص مجازی اگر دکتر علی شریعتی است، یک جور، شهید آوینی است جور دیگر، امام خمینی است به یک سبک و این اواخر قاسم سلیمانی هم به شکل دیگری.

در خوشبینانه‌ترین نگاه می‌توان این آدم‌های مجازی و جملاتشان را به حساب علاقه زیاد دوست‌داران جاهلشان به معشوق گذاشت. جهالتی که یک بار با «خون دادن برای امام خمینی زیباست ولی خون دل خوردن برای امام خامنه‌ای زیباتر است» سعی می‌کند در نوشته‌های سید مرتضی آوینی ریشه بدواند، یک بار خاطرات هر روزه‌ای از امام خمینی می‌شود و در نگاه اسطوره‌ای جوزده‌اش هم می‌شود قاسم سلیمانی از نوع مجازی.

کسی هم نیست به این دوستان جاهل بگوید کجا؟ کدام منبع؟ از چه طریقی؟ و بشیند برایشان بگوید که گاهی این جمله‌ها نه‌تنها حماسی نیستند، که بار منفی نیز به همراه دارند.

شرحی بر «من روحانی هستم» و حواشی‌اش

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

«من روحانی هستم».

حتما این چند روز زیاد شنیدید‌ش. مستندی است پیرامون زندگی رییس جمهور ایران، آقای دکتر حسن روحانی.

به او و نقشش در انقلاب اسلامی ایران پرداخته است. ماجراهایی را که در آن حضور داشته روایت می‌کند. ماجراهایی که از «امام» خواندن رهبر کبیر انقلاب اسلامی برای اولین بار شروع می‌شود و در نهایت به پلمپ تاسیسات هسته‌ای ایران در سال 82 ختم می‌شود.

گفته‌اند این فصل اول است و دو فصل دیگر نیز باقی مانده.

وقتی پای ظریف به گلیم رهبری هم دراز می‌شود

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر.

 

مسئولین محترم دولت یازدهم بارها عنوان کرده‌اند که صدا و سیما همکاری لازم را با ایشان ندارد. هرچند این مسئله حداقل در هفته‌های اخیر غیرقابل قبول است، و فشارهای وارده از سوی افرادی چون حسام‌الدین اشنا نیز بدون دلیل نیست، ولی به دلیل اینکه در این مجال قصد صحبت در خصوص این مسئله را نداریم، اگر بخواهیم این مدعا را بپذیریم، باید این مطلب را بگوییم که صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران بارها سخنان مبهم و بعضا بدون تدبیر مسئولین دولت یازدهم را در راستای سیاست سانسور خبری پخش نکرده است و این عدم پخش، اتفاقا کمک زیادی به دولت داشته است.

داستان ما و پشت‌بام خانه

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

 

در مجتمعی که زندگی می‌کنیم، 10-12 خانواری زندگی می‌کنند. هر بار با انتخاب ساکنان مجتمع، یک نفر مسئول ساختمان می‌شود.

اتفاقا کلید پشت‌ بام خانه نیز دست اوست و اگر کسی بخواهد آنجا برود، باید کلید را از او بگیرد.

یک بار نوبت حاج علی‌اکبر همسایه طبقه دوم بود، یک بار نوبت به آقامنوچهر همسایه‌ی واحد هفت بود، قبلتر حاج کمال مسئول ساختمان بود و مدتی است آقا محمدجواد همسایه‌ی طبقه‌ی اول مسئول ساختمان شده.

هفته قبل یکی از اهالی ساختمان رفته بود پشت بام خانه که آنتن تلویزیونش را درست کند، همایون پسر شهرام سه‌‌سوت را که در چشم‌چرانی در محله، ید طولایی هم دارد، دیده بود.

مسئله کم‌کم بین اهالی ساختمان پیچید. سر و صدای اکثر اهالی مجتمع بلند شد که همایون چشم‌چران بالاپشت بام چه می‌کند؟ و اصلا چطوری رفته آن‌جا؟

جلسه ساختمان تشکیل شد، آقامحمدجواد که مسئول ساختمان بود گفت من به او کلید ندادم. احتمالا خودش رفته بالا پشت‌بام.

بالا پشت‌بام خانه هم طوری نیست که از خانه‌های دیگر بشود داخل آن شد.

یکی از همسایه‌ها رفته بود به شهرام گفته بود پسرت پشت بام خانه ما بوده. چطوری رفته آنجا؟ شهرام هم گفته بود آقا محمدجواد خودش به همایون ما کلید داده و گفته برو کاری که می‌خواهی را انجام بده.

ما نمی‌دانستیم چه باید کرد. از طرفی شهرام اینطور گفته بود و اگر راست می‌گفت، آقامنوچهر به اهالی ساختمان خیانت کرده بود و از طرفی هم زشت بود حرف همسایه‌مان را باور نکنیم و اصرار در اصرار که آقاشهرام راست می‌گوید.

آخر قرار گذاشتیم برای اینکه هوای آقامنوچهر را داشته باشیم و کسی خیال بد نکند، تا آخر ماه و تعیین فرد بعدی که چند روزی هم بیشتر نمانده بود صبر کنیم و یکی دیگر را به عنوان مسئول ساختمان انتخاب کنیم.

 

 

مسیح مصطفوی

مذاکره خوب یا بد؟ قسمت چهارم

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

 

در ادامه سه مطلب پیشین، در خصوص مذاکرات هسته‌ای صحبت خواهیم کرد.

مذاکره خوب یا بد؛ قسمت سوم

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

در نوشته پیشین در خصوص استفاده از لغات خاص صحبت کردیم. لغاتی که به نظر می‌رسد با زیرکی طرف مقابل اتخاذ شده باشد.

در این نوشته قصد داریم به بررسی مسائلی مانند لغات موجود در مذاکرات و برداشت‌هایی که می‌توان از این واژگان کرد بپردازیم.

مذاکره خوب یا بد؟ قسمت دوم

به نام خداوند بخشایشگر.

آنچه خواهید خواند حاصل تحقیق نویسنده وبلاگ پس از مطالعه بیش از 200 صفحه کتاب، متن مذاکره انگلیسی و ترجمه‌ی آن، سخنرانی موافقان و مخالفان در این زمینه و تحقیقات شخصی است.

مذاکره؛ خوب یا بد؟

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر.

 

برخلاف آنچه بسیاری می‌پندارند، مذاکره جمهوی اسلامی ایران با گروه 5+1 امری عقلانی و منطقی است و البته مراد اینجانب از بیان این مطلب این است که با حضور در میز مذاکره و هوشمندی تیم مذاکره کننده جمهوری اسلامی، می‌شود دستاوردهای رسانه‌ای زیادی برای جهان کسب کرد.

به نظر نگارنده، مذاکره فرصتی برای حرکت کشور در زمانی است که تحریم‌ها از یک‌سو، به حاشیه رفتن دولت دهم و عدم تمرکز بر روی اقتصاد کشور و ایجاد اختلال توسط مخالفین دولت پیشین (دولت دهم) از سوی دیگر، توان اقتصادی کشور را دچار ضعف شدید قرار داده و تورم بر زندگی مردم غلبه پیدا کرده است.

امری که توسط تیم مذاکره کننده پیشین در آخرین مذاکرات یعنی بغداد، آلماآتی1 و آلماآتی2 نیز در حال پیگیری بود.

در زمینه‌ی انعکاس رسانه‌ای هم می‌توان در صورت عدم توافق 5+1، به جامعه جهانی اینطور گفت که این اتحادیه اروپا و ایالات متحده است که نمی‌گذارد جمهوری اسلامی ایران در زمینه‌ی هسته‌ای شدن و برداشته شدن تحریم، گامی بردارد.

روی کار آمدن دولت یازدهم فرصتی برای مذاکره‌ای است که هم با خرید زمان از طرف مقابل، وضعیت اقتصادی را بهبود دهد و هم در مذاکره برد-برد کشور را در ضعف سیاسی قرار ندهد.

در این میان دو دیدگاه فکری وجود دارد. 

دیدگاه اول که هرگونه توافق با دشمن به هر شکل، شیوه و روشی را نادرست می‌دانند.

دیدگاه دوم که معتقدند توافق با دشمن اگر به شکل درست و با حفظ اصول انقلاب اسلامی انجام شود، مانعی ندارد.

هرچند در این میان هستند منورالفکرانی که جامه غرب‌زدگی به تن کرده‌اند و هرگونه دست دوستی با دشمن را می‌پذیرند، اما از آنجا که این گروه جایی در بین امت انقلابی ندارند، به دیدگاه ایشان نگاهی نخواهیم داشت.

اگر از ما بپرسند آیا «صلح» یا «توافق» با دشمن امری درست است یا خیر چه جوابی بدهیم؟

ایا باید گفت مبارزه همیشه در عاشورا نمود پیدا کرده است و بس؟ یا بگوییم مبارزه یعنی عدم توافق با دشمن برای همیشه؟

انقلاب به ما آموخت شاید جنگ خاتمه خاتمه یافته باشد، اما مبارزه ادامه دارد و تا زمانی که ظلم و استکبار هست، مبارزه نیز هست.

اما نظر نگارنده در این خصوص این است که با توجه به زمان و موقعیت‌های مختلف، باید نظرات متفاوتی را اتخاذ کرد و بدیهی است در زمان پیشنهاد مذاکرات که در ابتدا از سوی دولت دهم نیز مطرح شده بود، امری عقلانی و درست به حساب می‌آمد.

امیرمومنان علی علیه‌السلام در نامه 53 نهج‌البلاغه در این‌باره صحبت کرده‌اند و فرمودند:

«هرگز از صلحی که دشمنت تو را به آن خواند و خشنودی خدا در آن باشد روی مپیچ، زیرا صلح مایه آسایش سپاهیان و راحتی از غم ها و امنیت شهرهایت است.»

.

اما آنچه مسلم است، این است که مذاکره با دشمن می‌بایست در چارچوبی باشد که امروز آن را مذاکره برد-برد می‌خوانیم و اگر کسی بپرسد آیا مذاکره انجام شده توسط مسئولین محترم دولت یازدهم مذاکره برد-برد است، باید بگویم خیر و این خیر از نظر من با نگاهی با احادیث و سخنان رهبری انقلاب نشات گرفته است و ممکن است اشتباه باشد.

در بدترین نگاه به این مذاکرات، اگر بخواهیم آن را شبیه صلح امام حسن مجتبی علیه‌السلام بدانیم، در اولین بند از متن آمده است حسن بن علی علیه‌السلام حکومت را به معاویه واگذار می‌نماید، مشروط به آنکه معاویه طبق دستور قرآن مجید و روش پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم رفتار کند.

و بعد در پنج بند مختلف، امام مجتبی شروطی را برای معاویه می‌گذارد تا معاویه بدان عمل کند.

اگر نگوییم مسئولین انقلاب اسلامی می‌بایست شروطی را برای طرف مقابل بگذارند، حداقل می‌توان گفت آنچه در توافق ایران و گروه مقابل بوده است باید مساوی و برابر می‌بود.

 

اما اگر بخواهیم طبق بیانات رهبر انقلاب، وضعیت کنونی را بدر و خیبر بدانیم، آیا محتوای این مذاکره، عقلانی و منطقی به نظر می‌رسد؟

این سوالی است که در نوشته بعدی پیرامون آن صحبت خواهیم کرد و به صورت جزئی‌تر در خصوص محتوای مذاکرات جمهوری اسلامی ایران با گروه 5+1 صحبت خواهیم کرد.