به نام خداوند بخشنده بخشایشگر
شما اشخاصی هستید که ادعای عقل میکنید، تجربه کنید، آخر یک دفعه هم آن ورق را پیش بیاورید. تلطف کنید به مردم؛ تواضع کنید به مردم.
آقا دولت مال مردم است؛ بودجه مملکت از جیب مردم است؛ شما نوکر مردم هستید؛ دولت‌ها خدمتگزار مردم‌اند. هی لفظاً نگویید من خدمتگزار، و عملاً تو سر مردم بزنید.
📚 صحیفه امام، جلد یک، صفحه 297
۰
۰
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر
میگویند: «انقلاب فرزند خور است»! گویی خاصیت انقلاب این است که همین که به نتیجه رسید، فرزندان خود را یک‌یک نابود سازد! ولی انقلاب فرزندخور نیست؛ غفلت از نفوذ و رخنه فرصت طلبان است که فاجعه به بار می‌آورد.
فرصت طلبی، تأثیر شوم خود را در تاریخ صدر اسلام نشان داد. در دوره عثمان، فرصت‌طلبان جای شخصیت‌های مؤمن به اسلام و اهداف اسلامی را گرفتند؛ «طرید»ها وزیر شدند و «کعب الاحبار»ها مشاور؛ و اما «ابوذر»ها و «عمار»ها به تبعیدگاه‌ها فرستاده شدند یا در زیر لگد مچاله شدند.
شهید مرتضی مطهری- نهضتهای اسلامی صد ساله اخیر- انتشارات صدرا- صفحه 93
۲
۰
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر
بهاران از کجاست که روح روییدن و سبزشدن، ناگاه در تن خاک مرده پیدا می‌آید؟ و از کجاست که روح شکفتن، ناگاه از تن چوب خشک، چندین برگ‌های سبز و شکوفه‌های سفید و آبی و زرد و سرخ برمی‌آورد؟
بهاران رازدار رستاخیز پس از مرگ است و قبرستان‌ها، مزارعی هستند که در آنها، بذر مردگان افشانده‌اند و جسم تا نمیرد، کجا رستاخیز پذیرد؟
با بهاران، روزی نو میرسد و ما همچنان چشم‌به‌راه روزگاری نو. اکنون که جهان و جهانیان مرده‌اند، آیا وقت آن نرسیده است که مسیحای موعود سر رسد؟ و یحیی الأرض بعد موتها...
شهید سید مرتضی آوینی
۳
۰
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر
دست ما با قلم سازگارتر است تا با تفنگ، اما آنجا که شیطان و اولیای او با تفنگ بر جهان و جهانیان حاکمیت یافته‌اند، ما را چاره‌ای دیگر نیست مگر آنکه تفنگ بر داریم و از حق و عدالت و مظلومین دفاع کنیم.
و اکنون که کار را به کارزار کشانده‌اند، چه کسی دلاورتر از یاران کربلایی امام عشق؟
آنان را پروای مرگ نیست و دل و دیدگانشان را جز رضایت حق چیزی پر نخواهد کرد، و چه پروایی، آنجا که ملک جاودان بهشت رضوان حق میراث متقین است؟
«یا لیتنا کنا معکم» را به زبان گفتی، اکنون به پای دل نیز بگو، که تا پای در میدان ننهی دعایت مستجاب نمی‌شود.
چه سهل است با زبان «یا لیتنا کنا معکم» گفتن و چه سخت است تا پای جان در رکاب حسین ایستادن.
ای دل، صحرای بلا به وسعت تاریخ است و تا مؤ‌منین را به بلایی کربلایی نیازمایند، رها نمی‌کنند.
می‌انگاری که با یک زبان در دهان گرداندن که «یا لیتنا کنا معکم»، تو را واگذارند تا در صف اصحاب عاشورایی امام عشق محشور شوی؟
زنهار که رسم دهر بر این نیست؛ دهر بر محور حق و عدل می‌چرخد و تا تو کربلایی نشوی، تا سلاح در کف نگیری و پای در میدان ننهی و بر غربت و مظلومیت و جراحت و درد و سختی و شدت و اسارت صبر نورزی، تو را به خیل عاشوراییان نمی‌پذیرند.
یاران حقیقی حسین این دلاورانند، نه آن که در خانه‌ی عافیت نشسته است و به زبان زیارت عاشورا می‌خواند.
سید مرتضی آوینی
۳
۰
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر
الهی به مستان میخانه ات
به عقل آفرینان دیوانه ات
به دردی کش لجه‌ی کبریا
که آمد به شانش فرود أنما
الهی به آنان که در تو گم اند
نهان از دل و دیده مردم اند
به دری که عرش است او را صدف
به ساقی کوثر به شاه نجف
خدایا به جان خراباتیان
که از این تهمت هستیم وا رهان
به میخانه‌ی وحدتم راه ده
دل زنده و جان آگاه ده
۴
۰
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر
دولت جمهوری اسلامی حقیقتاً به شعار آزادی مطبوعات، نویسندگان و هنرمندان پایبندی اعتقادی دارد، اما دوستان خویش را از یاد برده است و اکنون مجموع سیاست‌های نظام اسلامی کار را به آنجا کشانده که نسل انقلاب در هنر و ادبیات احساس عدم امنیت و بیهودگی میکند.
بخشی از پاسخ سید مرتضی آوینی به وزیر ارشاد وقت {سید محمد خاتمی}
۳
۰
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر
به حسب احتمالی که مبنی بر سوختن در قعر جهنم دادم واسه گفتن بعضی چیزها که {شایــــد} اشتباه بود، بیست خطی که نوشتم رو حذف می‌کنم و فقط یک سوال می‌پرسم:
آیا دستگاه دیپلماسی وزارت امور خارجه در زمینه‌ی ابلاغ پیام رهبر معظم انقلاب به جوانان اروپا و آمریکا اقدام عملی خواهد کرد؟
۳
۰
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر
در وصف شارلی ابدو:
مه فشاند نور و سگ عو عو کند.
۴
۰
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر
اینکه بعضی‌ها بیایند بگویند «فردای دنیا، فردای مذاکره است، فردای موشک نیست»، این حرف اگر از روی ناآگاهی گفته شده باشد، خب ناآگاهی است، اگر از روی آگاهی گفته شده باشد، خیانت است. چطور [چنین چیزی] ممکن است؟ اگرچنانچه نظام جمهوری اسلامی دنبال علم برود، دنبال فنّاوری برود، دنبال مذاکره‌ی سیاسی برود، دنبال کارهای گوناگون تجاری و اقتصادی برود -که همه‌ی اینها لازم است- امّا قدرت دفاعی نداشته باشد، توانایی دفاع کردن نداشته باشد، هر بی‌سَروپایی و [هر] دولت فزرتی کذائی‌ای او را تهدید میکند که اگر فلان کار را نکردید، ما موشک میزنیم؛ خب اگر شما امکان دفاع نداشته باشید، مجبورید عقب‌نشینی کنید.
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر
رهبر انقلاب:
میگویند چرا با مذاکره با آمریکا مخالفت میکنید در حالیکه امیرالمومنین با زبیر و امام حسین با عمرسعد مذاکره کرد.
امیرالمومنین و امام حسین در حرف زدن با زبیر و ابن‌سعد به آنها نهیب زدند و آنها را نصیحت کردند؛ بحث مذاکره به معنای امروزی نبود. مذاکره به معنای امروزی یعنی معامله و یک چیزی بگیر و یک چیزی بده. آیا امیرالمومنین با زبیر و امام حسین با ابن‌سعد معامله کرد؟ آیا تاریخ را اینگونه میفهمید و زندگی ائمه را اینگونه تحلیل میکنید؟
15/7/1394
بسم الله الرحمن الرحیم
امروز جشن تولد یک سالگی «دکتر سلام» در لانه جاسوسی برگزار شد و من هم یکی از کسانی بودم که در این مراسم شرکت کردم.
نمی‌خواهم در مورد مراسم چیز زیادی بنویسم، اما برنامه بسیار خوب و با ذوق و قریحه‌ی خاصی اجرا شد.
اما آن چه اتفاق افتاد و کام مرا تا پایان تلخ کرد، آن است که اصل این نوشته بر پایه‌ی آن بنا شده است.
بسم الله الرحمن الرحیم
آنچه می‌خوانید نقد یک هنرجو است، نه یک کارمند حوزه هنری، نه خبرنگار یک خبرگزاری و نه هیچ مقام رسمی یا دولتی. تحقیقا بیان این سخنان به این شکل نه برای مسئولین برگزار کننده شیرین است، و نه حتی برای بعضی از دوستان شرکت کننده. اما از آنجا که عادت ندارم چیزی که از نظرم دارای نقص است را خوب بخوانم و در قبال آن منفعل باشم، آن چه را دیدم و در نظرم آمده نقد می‌کنم.
نخستین همایش «حکمت هنر انقلاب» امروز در حوزه هنری تهران برگزار شد و از آنجایی که پیشتر اطلاع پیدا کرده بودم دکتر مجید شاه حسینی سخنران این مراسم است، قرار شد در آن شرکت کنم.
قاعدتا از اسم مراسم و برگزار کنندگان آن که حوزه هنری و موسسه اشراق هستند، مشخص است که این همایش با رویکرد بررسی هنر در انقلاب و هنر انقلابی برگزار شده و طبیعتا مثل هر جای دیگری که بچه مسلمان‌ها با این موضوع و در این ایام برگزار می‌کنند، شهید سیدمرتضی آوینی یک پای ماجرا است.
نحوه برگزاری مراسم که مشخصا تقلیدی از مراسم سالگرد شهید آوینی در سالیان اخیر بود؛ صحبت‌های مجری، تیزرهایی از شهید آوینی، برنامه‌ای مناظره محور و در نهایت سخنرانی سخنران. اما حقیقتا مراسم سالگرد شهید سیدمرتضی آوینی در این چند سال کجا و این همایش کجا.
مجری برنامه متنی را در ابتدای مراسم خواند که گویی خود آن را ننوشته بود یا حداقل می‌شود گفت یک بار پیش از مراسم مرور نکرده بود. اشتباه خواندن متن از ضعف‌های مجری همایش بود، اما این مسئله در مقایسه با ادبیات مجری هیچ بود.
مجری مراسم با ادبیاتی سخنرانی کرد که نه عامیانه بود و نه کتابی. گاه چنان با تکلف سخنرانی می‌کرد که فهم مطلب سخت می‌شد، و گاه نیز ادبیاتی محاوره‌ای و بهتر بگویم، کوچه- بازاری داشت.
پس از ایشان دو فرد دیگر، که قصد ندارم نام ایشان را ببرم پشت تریبون آمدند و هر کدام 10 دقیقه‌ای در خصوص حکمت هنر انقلاب و شهید آوینی صحبت کردند. سخنرانی هر دو فرد مذکور نیز بیشتر به طبل توخالی شبیه بود، تا سخنانی پر محتوا، و تجربیات این چند سال نیز به من این را آموخته که هرجا سخن از شهید آوینی به میان آمده، آنان که برای بیان سخنان خود لغاتی سخت، پرتکلف و غیرقابل فهم را انتخاب می‌کنند، سخنانشان عمق کمتری دارد.
بعد از آن، فرد دیگری پشت تریبون آمد و مقاله‌ی خود در خصوص داستان، ادبیات و رمان از منظر شهید آوینی خواند و بعد مناظره‌ی این مراسم در خصوص چیستی، چرایی و درستی یا نادرستی این مقاله بود.
پس از این مناظره، سوالی که ذهن مرا درگیر کرد این بود که چطور دو سازمان مذکور هم عهده‌دار برگزاری مراسم شده اند، و هم مناظره کنندگان از کسانی هستند که خود در این دو سازمان فعالیت می‌کنند. هر دو فرد مذاکره‌کننده به تفکرات شهید آوینی معتقدند و در خصوص این صحبت می‌کنند که ایا مقاله مذکور با نظر شهید آوینی یکی بوده است؟ و آیا شهید آوینی با رمان، داستان نویسی و داستان بلند نوشتن موافق بوده اند یا خیر؟
حال آنکه هرکس مقالات سینمایی ایشان که در آینه جادو 1-3 جمع شده است را خوانده باشد، پاسخ اینها را می‌داند.
همچنین سخنی در خصوص اهمیت روایت از منظر شهید آوینی بیان شد و برای استناد به این حرف، از «راوی» بودن ایشان در «فتح خون» سخن به میان آمد. اما باز از آنجا که دوستان سخنران همچون حقیر دانسته‌های اندکی داشتند، حداقل در خصوص «راوی» بودن و «فتح خون» دچار اشکال شدند.
مقتل‌نویسان واقعه عاشورا به سه دسته تقسیم می‌شوند:
1- آنان که کربلا را به چشم دیده‌اند و آن را نوشته‌اند (یا در آن زمان زنده بودند مانند حمید بن مسلم، یا پرده غیب از چشمانشان افتاده است.)
2- آنان که هاتفی در عوالم ورازمینی، شرح وقایع کربلا را برای ایشان گفته و ایشان شنیده‌اند.
3- کسانی که مقتل نویسندگان پیشین را بازنویسی کرده و یا اصطلاحا ویرایش کرده‌اند.
شهید سید مرتضی آوینی در دسته اول جای می‌گیرد و اگر از نزدیکان ایشان که در سال‌های تاسیس روایت فتح همراه ایشان بودند، پرسیده شود، آنان این مسئله را تصدیق می‌کنند که ایشان خود ماجرای کربلا را دیده‌اند و «راوی» بودن ایشان در آن کتاب، هیچ دلالتی به آن مطلب و استنادی که سعی شد با استفاده از این مثل به کار گرفته شود، ندارد.
در نهایت نیز نوبت به سخنرانی دکتر مجید شاه حسینی رسید که برخلاف دوستان، در خصوص مکتب شناسی سینما و حوزه تدریس سینما در دانشگاه‌ها صحبت کرد و مثل همیشه حداقل برای بنده که در این زمینه خود را شاگرد ایشان می‌دانم، سخنانی خوب، به‌جا و جالب بود.
نه از این جهت که واهمه‌ای از سوی نگارنده در برابر ایشان وجود داشته باشد، بلکه حقیقتا مطلبی برای نقد سخنان ایشان ندیدم و مطالب جدیدی به اندوخته‌های علمی حقیر اضافه شد و حداقل اگر سخنرانی ایشان در این مراسم گنجانده نشده بود، همان لحظه‌های ابتدایی مراسم از سالن خارج می‌شدم.
یقینا اینچنین مراسمی نه‌تنها به شناخت شهید آوینی و تفکر ایشان کمک نمی‌کند، بلکه مظلومیت ایشان را بیش از پیش نشان می‌دهد، زیرا برای بیان اندیشه‌های ایشان آنچنان که شایسته است، اقدام نمی‌شود.
در پایان از آنکه به کج‌فهمی مطالب یا عدم سطح درک کافی برای فهم این همایش متهم شوم، هیچ ابایی ندارم، اما بهتر دیدم برای بهبود اینگونه مراسم‌ها و وظیفه‌ی همگانی نسبت به بیت‌المال، این مطلب نگاشته شود.
بسم الله الرحمن الرحیم
دانلود کتاب سه جلدی «نگاهی به تاریخ جهان» نوشته جواهر لعل نهرو
ترجمه‌ی محمود تفضلی
رهبر انقلاب امام خامنه‌ای:
این کتاب جواهر لعل نهرو -نگاهى به تاریخ جهان- را بخوانید؛ در بخشى که دخالت و نفوذ انگلیسها در هند را بیان میکند، تصویر میکند، تشریح میکند - او آدمى است هم امین، هم مطّلع - میگوید صنعتى که در هند بود، علمى که در هند بود، از اروپا و انگلیس و غرب کمتر نبود و بیشتر بود. انگلیسها وقتى وارد هند شدند، یکى از برنامه‌هایشان این بود که جلو گسترش صنعت بومى را بگیرند. خب، بعد کار هند به آنجا میرسد که ده‌ها میلیون آن وقتها، صدها میلیون در دوره‌هاى بعد، فقیر و گدا و خیابانْ‌خواب و گرسنه‌ى به معناى واقعى داشته باشد.
برای دانلود به ادامه‌ی مطلب بروید
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر
دانلود کتاب در جبهه‌ی غرب خبری نیست
ترجمه هادی سیّاح سپانلو
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر
دوست عزیزی چند روز قبل سوالی از من پرسیده بود و محتوای سوال این بود که چرا در اسلام کنیز و غلام هست؟ آیا این کنیز و غلام، تایید همون برده‌داری نیست؟ حتی در روایات هم داریم که اهل بیت خادم داشتند. مثلا فضه خادمه حضرت زهرا سلام الله علیها یا قنبر غلام امیرالمومنین.
خب این سوال قبلا برای خودم پیش اومده بود و من به سبک خودم حلش کرده بودم. در نت هم سایت‌هایی مثل پاسخگو، پرس و جو و نهایتا اندیشه قم پاسخ دادند و پاسخ‌های خوبی هم هست که پیشنهاد میشه اون‌ها خونده بشه (پاسخ‌های مفصلی هستند.)
اما من سوال رو به یکی از دوستانم ارسال کردم و از ایشون خواهش کردم با لحن عامیانه و خیلی کوتاه جواب رو ارسال کنند که اینکار انجام شد.
امیدوارم پاسخ خوبی باشه و اگر احیانا سوالات دیگری هم در این زمینه هست، سایت‌های نامبرده بعضا مطالب خوبی با عنوان پاسخ به شبهه قرار دادند.
پاسخ کاملا عامیانه است و من به محتوای پاسخ هیچ دستی نخواهم زد.
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر
سعد بن ابی وقاص میگوید:
روز جمعه‌ای با رسول خدا صلی الله علیه و آله نماز صبح را به جماعت خواندیم. آن‌گاه پیامبر رو به ما کرد و بر خداوند متعال درود فرستاد و فرمود:
«روز قیامت من می‌آیم در حالی که علی بن ابی‌طالب علیه‌السلام پیش روی من است و به دستش لوای حمد دارد. لوای حمد دو تکه است، تکه‌ای از سُندس (حریر و دیبا) و تکه‌ای از استبرق (حریر زربفت).
در این هنگام مردی بادیه‌نشین با شتاب به طرف رسول خدا رفت و گفت:
«در باره علی بن ابی‌طالب چه می‌گویی، زیرا درباره او اختلاف فراوانی وجود دارد.»
رسول خدا لبخندی زد و فرمود:
«ای اعرابی، چرا درباره علی اختلاف فراوانی وجود دارد؟ علی رابطه اش با من مانند سرم برای بدنم است و مانند دکمه برای لباسم.»
آن عرب بادیه نشین با خشم به پیامبر گفت:
«ای محمد، من نیرو و قدرتم از علی بیشتر است. آیا علی می‌تواند لوای حمد را حمل کند؟!»
پیامبر فرمود:
«آرام بگیر، اعرابی! همانا خداوند روز قیامت به علی ویژگی‌های گوناگونی عنایت میکند:
به او زیبایی یوسف می‌دهد و زهد یحیی و صبر ایوب و بخشش آدم و نیروی جبرئیل. لوای حمد به دست اوست، همه مردم در زیر این لواء هستند و گرداگرد او را امامان و تلاوت کنندگان قرآن و اذان گویان گرفته‌اند. و آنها کسانی هستند که در قبرها به بدن‌هایشان کرم نمی‌افتد.»
بحارالانوار، ج 39، ص 216، حدیث 8
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر.
مسئولین محترم دولت یازدهم بارها عنوان کرده‌اند که صدا و سیما همکاری لازم را با ایشان ندارد. هرچند این مسئله حداقل در هفته‌های اخیر غیرقابل قبول است، و فشارهای وارده از سوی افرادی چون حسام‌الدین اشنا نیز بدون دلیل نیست، ولی به دلیل اینکه در این مجال قصد صحبت در خصوص این مسئله را نداریم، اگر بخواهیم این مدعا را بپذیریم، باید این مطلب را بگوییم که صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران بارها سخنان مبهم و بعضا بدون تدبیر مسئولین دولت یازدهم را در راستای سیاست سانسور خبری پخش نکرده است و این عدم پخش، اتفاقا کمک زیادی به دولت داشته است.
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر
متن زیر توسط آقای کوروش علیانی، در صفحه‌ی فیسبوک‌شان نوشته شده است:
مواضع سیاسی من به مواضع سیاسی دکتر صادق زیباکلام گاه بسیار نزدیک است، اما روش‌هایی که ایشان در بحث به کار می‌برد از نگاه من گاه بسیار نادرست، غیرروش‌مند، و بی‌تعارف اگر بگویم، سوءاستفاده‌گرانه است. ایشان در حالی که وانمود می‌کنند از یک پای‌گاه علمی صحبت می‌کنند، شواهد را دست‌چین می‌کنند، شواهد مخالف خود را دور می‌ریزند و شواهد موافق خود را آب‌پاشی و ردیف کرده به من و شما می‌فروشند، این شیوه‌ی یک آدم آکادمیک نیست.
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر
در مجتمعی که زندگی می‌کنیم، 10-12 خانواری زندگی می‌کنند. هر بار با انتخاب ساکنان مجتمع، یک نفر مسئول ساختمان می‌شود.
اتفاقا کلید پشت بام خانه نیز دست اوست و اگر کسی بخواهد آنجا برود، باید کلید را از او بگیرد.
یک بار نوبت حاج علی‌اکبر همسایه طبقه دوم بود، یک بار نوبت به آقامنوچهر همسایه‌ی واحد هفت بود، قبلتر حاج کمال مسئول ساختمان بود و مدتی است آقا محمدجواد همسایه‌ی طبقه‌ی اول مسئول ساختمان شده.
هفته قبل یکی از اهالی ساختمان رفته بود پشت بام خانه که آنتن تلویزیونش را درست کند، همایون پسر شهرام سه‌‌سوت را که در چشم‌چرانی در محله، ید طولایی هم دارد، دیده بود.
مسئله کم‌کم بین اهالی ساختمان پیچید. سر و صدای اکثر اهالی مجتمع بلند شد که همایون چشم‌چران بالاپشت بام چه میکند؟ و اصلا چطوری رفته آنجا؟
جلسه ساختمان تشکیل شد، آقامحمدجواد که مسئول ساختمان بود گفت من به او کلید ندادم. احتمالا خودش رفته بالا پشت‌بام.
بالا پشت‌بام خانه هم طوری نیست که از خانه‌های دیگر بشود داخل آن شد.
یکی از همسایه‌ها رفته بود به شهرام گفته بود پسرت پشت بام خانه ما بوده. چطوری رفته آنجا؟ شهرام هم گفته بود آقا محمدجواد خودش به همایون ما کلید داده و گفته برو کاری که می‌خواهی را انجام بده.
ما نمی‌دانستیم چه باید کرد. از طرفی شهرام اینطور گفته بود و اگر راست می‌گفت، آقامنوچهر به اهالی ساختمان خیانت کرده بود و از طرفی هم زشت بود حرف همسایه‌مان را باور نکنیم و اصرار در اصرار که آقاشهرام راست میگوید.
آخر قرار گذاشتیم برای اینکه هوای آقامنوچهر را داشته باشیم و کسی خیال بد نکند، تا آخر ماه و تعیین فرد بعدی که چند روزی هم بیشتر نمانده بود صبر کنیم و یکی دیگر را به عنوان مسئول ساختمان انتخاب کنیم.
مسیح مصطفوی
